Türkiye’de kadın olmak, çoğu zaman keskin bir çizgide yürümek gibidir. Göğsümüze saplanan korkunun acısını her daim hissederiz.
Kadın cinayeti haberleri ekranlarda belirdiğinde, gözlerimi kaçırmak istesem de kaçamıyorum; çünkü her bir kayıp, her bir trajedi içime işliyor, tetikleniyorum. Kendi yasımı tutar gibi izliyorum vahşeti.
Bu ülkede kadın olmak, sesinin duyulmadığını hissetmek, ama her şeye rağmen o sesi yükseltmeye çalışmak demektir. Hayatta kalmak, bazen varoluşun en büyük mücadelesi olur. Ne zaman güvende hissedeceğini bilemezsin. Bir zamanlar güvenlik dediğin şey, toplumun biçtiği dar kalıplarla sınırlandırılmıştı. O kalıpların dışına adım attığında, seni nelerin beklediğini asla bilemezdin. Büyüdükçe gördük ki en güvensiz yer o kalıpların içi aynı zamanda. Bazen bir kız çocuğunun en güvende olmadığı yerin kendi evi olduğu gerçeği gibi…
Kadın olmak burada sadece bir kimlik değil, bir direniş. Sürekli tetikte olmayı gerektiren bir varoluş. Her adımda, her sokakta, her haberde “Ben de olabilirim” diye düşünmek. Bu bir korku değil sadece; bu bir uyarı, bir hatırlatma, bir hayatta kalma çığlığı.
Ama yine de buradayız. Yine de sesimiz var, nefesimiz var. Her yeni gün, her şeye rağmen umutla başlamayı seçiyoruz. Çünkü biliyoruz ki kadınlar, dünyanın gerçek gücünü taşıyor. Ne kadar zor olursa olsun, sesimizi duyurmaya, var olmaya, hayatta kalmaya devam edeceğiz.
İlke TV’ye bana bu imkanı sağladığı için teşekkür ediyorum.
“Okumuş” bir kadın olarak önünde duramadığım şiddetin kendi hayatıma nasıl işlediğini ele aldığım bir yazı daha yazacağım. Yüklerimi yazacağım, belki anlattıkça hafifler umuduyla.
