Emine Ocak bir kez daha Galatasaray Meydanı’nda, şimdi ve sonsuza dek…
Kalanlar, bir tabuta değil; yıllarca taşınan bir acıya dokunuyor.
“Muradıma benim yerime sarıl”— Gözaltında kaybedilen Murat Yıldız’ın annesi Hanife Yıldız
Nesiller boyu süren yas: Oğlunu kaybeden anneye, babasını kaybeden kız çocuklarından veda.
Yasaklı meydanın, yıllardır oturulmayan gölgesi kucağını annelere açıyor.
Zamanın ötesinde bir buluşma: Oğul Hasan ve anne Emine, hafızanın ve sonsuzluğun arasındaki ince çizgide yan yana.
Gazi Cemevi’nde bir çizgi, hayatla ölümü ayırmaya gerçekten yeter mi?
Gazi Cemevi’nde Emine Ocak’a sarılmak isteyip de sarılamayan eller…
İki Cumartesi Annesi…
Kınalı eller ve beyaz yazma: Barış Annesinden Cumartesi Annesine veda.
Bir ağıdın üstüne vuran ışık.
Emine Ocak’ın ‘canları’ ondan razı.
Ali Ocak’la kol kola…
Metin Göktepe’den Hasan Ocak’a bir uzun yürüyüş…
Gazi Mezarlığı’nda siyasi olur vedalar: Emine ‘yoldaşa’ pankartla uğurlama.
Gazi Mezarlığı’nda daha kızıl karanfiller…
Baba, oğul, ana Ocak…
